van stroopwafels via pannekoeken naar zeehonden.

De tocht ging vandaag van Greymouth naar Westport. Een reis die niet zo lang duurde. Eerst moesten we een belofte inlossen en die was om koffie te gaan drinken met stroopwafels in de Lifeboat. Ik had Reina Foppen beloofd om hier heen te gaan omdat Richard Mons deze foodboat runt en Reina en Richard vroeger in Ermelo buren waren. Ik dacht dat deze ontmoeting niet meer zou plaatsvinden want de Lifeboat was moeilijk te vinden. Zelfs met de aanwijzingen die we kregen van de dames van de bakkerswinkel. Het bleek dat we lifeboat letterlijk moesten nemen en niet op zoek moesten gaan naar een horeca gelegenheid met die naam. De lifeboat is  een reddingsboot die Richard ooit heeft gekocht en waarmee hij met zijn zoons ging zeilen. Ik geloof dat de boot 80 jaar oud is. Uiteindelijk vonden we die boot op het havenhoofd. Een prachtige plek in de zee en waar op een goede dag dolfijnen worden gezien. Richard was blij ons te zien en wij dat we hem gevonden hadden. We mochten plaatsnemen in de boot. Zijn koffie was heerlijk evenals de stroopwafels. De koffie wordt gezet in kleine filters die in een door hem gemaakte standaard. Twee van die standaards zijn gemaakt van de houders waarin de roeiriemen van de lifeboat zaten. Het was een mooie ontmoeting met een bijzondere man. Dus mocht je eens in Greymouth komen en je wilt een goede koffie en even iets Nederlands op een bijzondere plek ga dan naar de lifeboat. Na het achterlaten van een blik Nederlandse stroopwafels hebben we afscheid genomen.

En back on the Road again. Eerste stop bij de Pancake Rocks vlak bij Punikaki. De kust waar we al een tijdje langs reden bestaat voornamelijk uit rotsen. De Pancake rotsen zijn gevormd doordat het gelaagde zachte gedeelte van de rotsen door de zee is aangetast en verdwenen en de het hardere gesteente is nog intact. Zo krijg je rotsen die er uitzien als pannenkoeken. Er zijn hier ook blowholes. Alleen was de zee zo rustig dat ze niet werkten. Als de branding met voldoende kracht tegen de rotsachtige kust slaat dan werkt het. Er zitten gaten in het rotsendek waardoor bij een krachtige branding het water omhoog spuit. Twintig jaar geleden werkte het, echt waar ik heb het gezien. Na een wandeling langs alle attracties hier was het tijd voor een lunch.Dat was nodig want de volgende wandeling wachtte alweer . We gingen de Truman track doen . Een wandeling van 20 minuten door rainforest (zonder rain) kwamen we bij een strand waarvoor we moesten afdalen. Tot onze verrassing en vreugde zagen we hier dolfijnen. Een mooi gezicht was dat. Maar niet de enige confrontatie met bijzondere zeedieren. Vlak voor ons einddoel was een zeehondenkolonie. Dit is vlak bij Cape Foulwind.. Hier hebben we een tijdje staan kijken naar de bewegingen van deze dieren.

De dag eindigde op de camping op Carter Beach. Met z'n vieren in een cabin geboekt voor twee maar toegestaan voor vier door eerlijkheid duurt het langst. En omdat het aan het strand ligt beëindigen  we de dag met een strandwandeling.