.Dargaville town of horrors

De dag begint onstuimig. Er is veel wind die halverwege de nacht is opgestoken. Dit bracht een aangename verkoeling  met zich mee. Voor het rijden met de camper is de wind  lastig omdat we meer wind vangen vanwege de hoogte. De beloofde regen is dan toch ook echt gekomen. In het begin nog mondjesmaat. We gaan  opweg nadat er accomodatie is geregeld voor de komende nacht. De eerste stop is in Kaitaia de plaats waar Joost werkt, 43 km van hun woonhuis. De banken worden door ons financieel leeggeplukt voordat we verder gaan. Het wordt donkerder en de nattigheid neemt toe. Er zijn 2 routes naar het zuiden en wij  gaan de route nemen waarbij je een oversteek moet maken per veerboot. In Rangiora in de volle regen stonden we te wachten tot boot kwam en ons naar Rawene bracht, een tochtje van 10 minuten. We reden langs Hakinga Harbour , het water dat we net hadden overgestoken. Het laatste stuk was erg mooi wat  vooral werd veroorzaakt door de zon,  die scheen op de donkere wolken aan de overkant en op het water voor ons. Bij Opponi zijn we gestopt om dit even op beeld vast te leggen. In de verte was de branding van de zee te zien. Het was koffiepauze en er moesten even wat inkopenl gedaan worden. Net lekker geinstalleerd op de veranda van een restaurant toen de stroom uitviel. Dit zou wel 2 minuten tot een uur kunnen duren. Dan maar eerst inkopen, maar ook daar was de stroom uitgevallen. Onverrichter zake gingen we weer om ons geluk elders te beproeven. Maar het zat ons niet mee want in de komende dorpjes brandde ook geen licht. Het einddoel was nog maar 40 km. Maar in NZ betekent 40 km al gauw 2 uur rijden. De westkust die wij volgden staat bekend om de kauri bomen, woudreuzen die tot de verbeelding spreken . Denk aan de vechtende bomen  in een van de Lord of the ring-films. De  Tane Mahuta lag aan onze route en konden we natuurlijk niet onbekeken laten. Tane Mahuta ’de god van het bos’ is de grootste Kauri van Nieuw-Zeeland met een lengte van 51m en een omvang van 14m. Hij is naar schatting zo’n 2000 jaar oud. Ondanks de inmiddels heftige regen gingen we verpakt in de tot nu toe niet gebruikte regenkleding de wandeling naar de boom maken. Je bent tenslotte toerist en een beetje toerist laat zich bij een van 's lands grootste oudste  bomen niet tegenhouden door een beetje wind en regen. De boom was inderdaad groot. De wandeling er naartoe was kort en binnen een mum van tijd zaten we weer in de auto. En weer slingerden we door het kauri bos onder de indruk van de bomen en van de regen en inmiddels ook onweer met heftige klappen. En toen opeens stonden er 2 auto's stil midden op de weg, .....een ongeluk .... een blikseminslag........ Het was een boom die omgewaaid was en over de weg laag. In de stromende regen gingen we een kijkje nemen en foto's maken natuurlijk. Een omgewaaide boom in een kauribos is niet iets wat een toerist dagelijks meemaakt. In sommige situaties ga je de hoogtepunten in andere dingen zien. Goed, er restte ons niets dan wachten en we installeerden ons met boeken en tablet in de camper. De rij auto's achter ons groeide gestaag. Rekenend op een uur of wat vertraging werden we verrast door een bewijs van grote slagvaardigheid van de kiwi's. Na 20 minuten was er een man met een kettingzaag en na 5 minuten had hij de klus geklaard onder het gebliksem en gedonder uit de hemel. Het leek wel een herfstdag in Nederland met het verschil dat het hier 25 graden was.Echt droog is het deze dag trouwens  niet meer geworden. Er was een plekje voor de camper en een cabine voor 2 personen gereserveerd in het Kaihu top 10 holiday park. We arriveerden daar zonder dat we inkopen hadden gedaan. Het park leek niet zo aantrekkelijk en op de kaart had ik al gezien dat de eerste mogelijkheid om boodschappen te doen 30 km verderop in Dargaville was. Dat bleek inderdaad zo te zijn. Dit deed ons besluiten om de reservering te annuleren a raison van 20 dollar en naar Dargaville te vertrekken. In het vertrouwen dat daar wel een plekje voor ons in de herberg was gingen we op weg. De bordjes van de motels gaven ons hoop. Maar wat er met ons aan de hand was dat we kozen voor het Dargaville campervanpark & cabins weet ik niet. we houden het erop dat ik  mijn reisgenoten het "backpackers in NZ gevoel" wilde geven. De ontvangst was hartelijk , de prijs gunstig. Echter de locatie leek op een sloopbedrijf en de accomodatie leek op de hut die wij vroeger als kinderen hadden maar dan met bedden douche,wc, tv en dus ook elektriciteit. De gemeenschappelijke keuken was er 1 uit de jaren 50 en sindsdien niet meer opgeknapt. Joke weigerde om daar te koken. Het bed dat voor haar bestemd was zakte door tot op de vloer. De dames kozen uiteindelijk voor een overnachting in de camper en Jacques koos het bed dat eerst  Joke bestemd was omdat hij hierin het gevoel had in een hangmat te liggen. Eten deden we bij Jo's homecooking net achter het campervanpark. Het restaurant was ook onze internetprovider. Wat te doen op een regenachtige avond in Dargaville. Een potje skipbo ... natuurlijk. Dit alles tot grote vreugde van Jacques. Een potje van een uur met Ineke als winnaar. Toen was het bedtijd ....... en ja, het venijn van deze dag zat in de staart. De campervan zat op slot en de sleutels lagen binnen. Wat te doen ...Kalm blijven, nadenken. hulp vragen bij landgenoten, bellen met de verhuurder om advies te krijgen. Donna en Vic, de beheerders van de camping uit bed gehaald. Donna was zeer behulpzaam. Alleen al om haar moet je naar deze campervan park , dat trouwens aan de snelweg ligt. Daar kwamen we in de nacht achter. Het NZ beleid t.a.v. vrachtvervoer  is om het vrachtverkeer vooral in de nacht te laten rijden. Bij haar konden we de AA bellen. Niet omdat we van pure frustratie aan het drinken waren geslagen maar omdat de AA de NZ wegenwacht is. Het wachten was op een redder in nood die om 20 minuten na middernacht kwam en binnen 5 minuten de deur open kreeg. We hadden hem wel willen zoenen maar ik geloof niet dat hij op een zoen van mannen zat te wachten. Hij was erg aardig en behulpzaam zoals we dat hebben leren kennen in NZ . Na zijn vertrek gingen we snel in bed. Zo eindigde de deze dag waarin pech ons deel was.