Dagje Wellington

Wellington wordt ook wel Wendy Welli genoemd. Bij een eerste blik  door het raam van een heuse slaapkamer bleek dat dit vandaag niet het geval was. Een stralende dag leek het te worden. Het plan was om Wellington, de hoofdstad van NZ, te verkennen. Debby trad hierbij op als onze  gids en dat deed ze met verve.

De eerste stop was bij Te Papa , het museum waar je kennis kan maken met de cultuur van NZ. Toen ik 25 jaar geleden in NZ was heb ik het oude museum bezocht. Een onderdeel van de vaste tentoonstelling in beide musea is en was de cultuur van de Maori's. Het verdrag van Waitangi waarbij er een overeenkomst werd gesloten tussen de Maori leiders al dan niet verenigd met de Engelsen. Een belangrijke bepaling is dat het land dat van de Maori's is ook aan hen zal blijven. Voor zover ik het begrijp heeft men zich niet aan deze bepaling gehouden en heeft er toch landonteigening plaats gevonden. Een clash of cultures waarbij geld staat tegenover traditie en trots. Dit is mijn interpretatie van de situatie.I might be wrong, look It up. Wat mij opviel was dat 25 jaar geleden je de Maori kunst mocht fotograferen en dat het een belangrijk deel van NZ's cultuur is. Nu leek het alsof ik in een heiligdom was gekomen waarbij ik bijna moest buigen van ontzag en eerbied. Er heeft een bewustwording plaats gevonden bij de Maori's die mogelijk heeft gezorgd voor een herwaardering van de eigen cultuur ontstaan door onrecht dat hen is aangedaan. Er was ook te lezen dat er commercieel misbruik is gemaakt van allerlei symbolen die heilig zijn voor de Maori's. Een voorbeeld dat genoemd werd is de verkoop van foto's  van de getatoeëerde hoofden van stamleiders, die heilig zijn. Deze foto's werden o.a  gebruikt als promotiemateriaal voor het land. De alom tegenwoordige tiki , voor de Maori's de eerste mens uitgevoerd in  greenstone, bot of ander materiaal, wordt overal verkocht voor en door toeristen. Ook in de museumwinkel wat ik dan weer een beetje hypocriet vind. Ik moest denken aan de zwarte Pieten discussie die in de laatste jaren zoveel emoties oproept terwijl het vroeger  minder een probleem of een ergernis leek te zijn. Mogelijk ook een gevolg van herijking van de positie van bepaalde minderheden in de maatschappij zoals de Maori's ook hun cultuur zijn gaan herwaarderen. Een ander oorzaak is dat het Maori's tot de zeventiger jaren van de twintigste eeuw niet was toegestaan om te studeren. Toen de eerste rechtsgeleerden met een Maori  achtergrond af studeren werden er processen waarbij het Waitangi verdrag werd aangevochten gestart.

Wat een bijzondere ervaring was het meemaken van een aardbeving. Je gaat een huisje binnen waar je in de huiskamer staat en je hoort via de radio berichten over een aardbeving in de tachtiger jaren van de vorige eeuw plaats vond. Plotseling begint het hele huis te trillen en schudden met veel lawaai. Op tv zie je beelden waarbij de gevolgen van de aardbeving te zien zijn.  Onderwerpen die in het museum aan de orde komen zijn:de Maori cultuur, de komst van de immigranten, de geologie van het land en het leven in een gebied van aardbevingen en actieve vulkanen. En natuurlijk de bijzondere natuur van Nieuw Zeeland met als hoogte punt de tentoonstelling met de grootste inktvis ooit. Na anderhalf uur hadden we het binnen wel gezien. We wilden naar buiten want het was een prachtige dag.

Eerst een lunch plek zoeken en op weg daarheen langs plekken waar Jo en Wim Verbreek-Wildenbeest hebben gewoond. Hun huis op het schiereiland  Marmora, de school en Debby's ouderlijk huis. Lunch in Spruce goose, een populaire plek bleek uit de drukte. Gelegen aan het strand en naast de luchthaven. Vervolgens naar Mout Victoria vanwaar een prachtig uitzicht over de stad. De cablecar down en up , waarbij we down in het centrum van de stad kwamen waar door de dames gewinkeld kon worden maar de heren  alleen wat kochten. En weer up met de cablecar waarbij ik de aankopen in de cablecar achterliet maar dat realiseerde vlak voordat hij weer down ging en mijn spullen nog kon redden. En wandelend door de botanische tuin weer down waarbij Debby ons kwam oppikken. De tour eindigde met een bezoek aan het terrein van het parlementsgebouw , de Beehive. In Wellington staat het grootste houten gebouw van het zuidelijk halfrond. Dit gebouw ziet eruit alsof het van steen is gemaakt. Ik heb persoonlijk gecontroleerd of het wel hout is. Believe you me, het is zo. De lawschool is erin gevestigd.

Vol indrukken kwamen we bij Debby en Cliffords huis in Khandallah. Time for drinks and nibbles, voordat we gingen eten in een restaurant in Khandallah, een voormalig tankstation. Gold food , good wine. Helaas hadden we Debby zo uitgeput dat ze niet mee kon. Ze voelde zich als een uitgeperste kiwi. Het was een mooie dag waarbij de zon de stad op zijn mooist uitlichtte.