Just another perfect day in Paradise.

Deze dag begon goed. Het was zonnig en praktisch onbewolkt. Iedereen had goed doorgeslapen en geen nachtelijk geplas. De Wildenbeesten moeten tot hun spijt bekennen dat de wijze raad van Jacques om na het avondeten geen koffie of andere dranken te drinken , toch bleek te kloppen. Het leven op de camping van tante Riekie kwam langzaam op gang. De campingbazin lijkt op tante Riekie van de Zwarte Cross en heeft voor het gemak ook haar naam gekregen. Het was een dag waarop we weer een stukje verder reizen van Manapouri naar Te Anau. Een rit van 30 minuten. Alle campingplaatsen moeten om 10 uur verlaten worden op de dag van vertrek. Daarom waren we al weer vroeg op pad richting Te Anau met als uitstapje een stuk over de weg naar Milford . Van een Nederlandse vrouw hoorden we dat ze de weg naar Milford mooier vond dan de cruise op de Milford Sound zelf. Dat zullen we nog wel eens zien dachten we en namen de som op de proef. En ze had gelijk, het was prachtig. De eerste stop was bij Mirror Lake. Dat was prachtig en dat vonden ook andere mensen. Busladingen Japanse en brutale Indiase toeristen liepen over de houten vlonders om foto's te maken van de refelectie van de bergen in het meer. Net als wij trouwens. Maar wij vroegen ons wel af of ze echt wel in de gaten hadden wat ze zagen. Uit recalcitrantie tegen het massatoerisme zijn we tegen de stroom in gaan lopen.

We dachten dat we bij Knobs Flat koffie konden krijgen maar die plek bleek echter een water plaats voor de Japanse en Indiase kuddedieren, with no offence natuurlijk. Op de heenweg hadden we een mooie plek gezien aan de Ellington River. Dat hebben we in eerste instantie rechts laten liggen omdat die bussen daar al stonden. Op de terugweg was er slechts een enkele camper. De koffie werd bereid in ons eigen mobiele keukentje en waarvan we heerlijk in de zon hebben genoten van eine kleine picknick. De dichter van psalm 23 moet vast hier zijn geweest voordat hij de psalm schreef. Hij doet mij nederliggen aan grazige weiden en laven aan wateren der rust. Het gereformeerde bloed stroomt waar het niet gaan kan. Jacques en ik hebben de tocht door het veld naar de rivier ondernomen. Het was een waar filmdecor waarbij ik allerlei scenes uit films voorbij zag komen, zoals de color purple of een of andere Western waarbij de snoodaard langzaam door het veld de weerloze vrouw nadert. Na deze onderbreking op weg naar Te Anau met nog een stop op de Te Anau Downs om van het mooie uitzicht op Lake Te Anau te genieten. Had ik al gezegd dat dit het grootste meer van NZ is, zo niet , dus wel. Lake Taupo op het Noordereiland is het grootst. We hadden een afspraak om 17.45 uur. Maar eerst naar de camping waar we een plekje hadden geregeld. Mooie plek met goede faciliteiten en op loopafstand van het centrum van het plaatsje. Goede keuze van Ineke. Eerst maar eens lunchen met een lekker biertje en borrelhapjes. We waren te laat voor lunch. Daarna shoppen en wachten op de boot. Deze boot zou ons naar de overkant brengen waar we de gloeiwormen in de grotten van Te Anau zouden bekijken. Een mooie vaartocht over het meer met volop zon , genieten op het bovendek. Aangekomen aan de overkant werden we ingedeeld in groepen van max 12 . Maar eerst nog een biologie les. Een gloeiworm is een spinachtige . De arachnocampa luminiosa spint draden met een kleefachtige substantie en lokt met zijn licht insecten die tegen die kleverige draden vliegen. Hij brengt zijn maagsap in het slachtoffer waarbij diens ingewanden een vloeibare substantie worden die door de gloeiworm opgezogen wordt. De grot heeft een nauwe ingang waar men slechts gebukt doorheen kan. Een kleine tour door de grot waar een rivier die door de regen goed gevuld is , zich met veel lawaai door de grot een weg naar beneden zoekt, een ondergrondse waterval. Op de bovenloop gaan we in een bootje die door een ketting wordt voortgetrokken. De grot is verlicht door duizenden gloeiwormpjes waar we heel dicht bij konden komen. Een bijzondere ervaring die niet is aan te bevelen voor mensen met claustrofobie. De boottocht terug was een snelle tocht. De zon begon al wat roder te kleuren en om 20 uur waren we weer aan wal . Hongerig geworden door al dat gegloei zijn we naar een grillrestaurant gegaan die lijkt op een Western Saloon Op de eerste verdieping was een optreden  van een band. Ik heb me gewaagd aan het eerste NZ lamsvlees en een NZ pinot gris erbij. Volgegeten en voldaan, zijn we weer op tijd ter kooi gegaan. Het was weer een perfecte dag in het paradijs dat Nieuw Zeeland heet en waarvan  de pracht me vanochtend overviel door een moment van ontroering en natte ogen. Een gevoel van dankbaarheid dat we dit zomaar kunnen doen. Amen.