Van Queenstown via Wanaka naar Haast aan de Westcoast

Een van de voordelen van dit land is de taal. Het is makkelijk om contact te maken. Het Kiwi accent is even wennen. Wat lastiger is zijn de namen van rivieren , bergen,dorpen en meren omdat die veelal Maori namen hebben.

De eerste stop op onze route was de Kawarau bridge. Vanaf deze brug kan men commercieel bungeejumpen,  dat  is begonnen in 1988, door de Nieuw-Zeelander A.J. Hackett. Hij deed z'n eerste sprong van de Greenhithe brigde in Auckland. In de jaren daarop heeft Hackett van een aantal bruggen en gebouwen gesprongen, waaronder de Eiffeltoren. Dit bracht het veel in het nieuws omdat bungeejumpen op dat moment nog niet echt bekend was. Dit wekte de interesse van veel mensen om ook een keer te gaan bungeejumpen. Zo is de eerste vaste commerciële bungeejump locatie ter wereld ontstaan. Alhoewel niet helemaal duidelijk is hoe bungeejumpen is ontstaan, wordt er aangenomen dat het afgekeken is van een stam indianen op het eiland Pentecost. Zij bonden een liaan om hun enkels en sprongen in goed vertrouwen naar beneden, als beproeving van hun moed .Op deze plek  kun je we heel dicht bij de springers komen. Een dame van de crew knoopte een praatje aan en vroeg of ik niet wilde springen. Mijn argument dat ik te oud ben vond ze maar een smoesje. Verder kan je ook aan een kabel een meter of 100 kunt vliegen boven de afgrond.

De tocht naar Haast ging langs Lake Hawea en Lake Wanaka.. Een volgende  stop was bij een parkeerplek met een bordje bleu pool voor een wandeling van 30 minuten bracht ons bij 2 hangbruggen over prachtig blauw water. Een populaire plek bij toeristen maar dat had het pad er naar toe al verraden. Ook weer jonge daredevils hier die nog een adrenalineshot wilden door van de brug in het ijskoude water te springen. Opnieuw konden we hier  de verleiding om te springen weerstaan. De brug kon  max 20 mensen tegelijk aan. Voor sommigen was dit al genoeg voor een adrenaline shot.Na dit uitstapje vervolgen we de weg nummer 6 naar de West Coast..We gingen door het Mount Aspiring national park en door de Haast pas. De Haast pas zorgde met zijn steile wegen voor een route waar de camper veel moeite mee had. Vooral het laatste stuk was adembenemend prachtig. De bergen eindigden plotseling in een weids delta landschap en uitwaaierende rivier in een breed dal met de oceaan of de Tasmanzee als eindstation. Een breed dal met een wilde rivier omgeven door bergen met rainforest. Ik kon met de dinosaurussen voorstellen in dit landschap. . . .Het uitzicht, de landschappen zoals we dat in Nederland niet kennen,

De camping  was een onbegroeid terrein met een soort van loods als keuken en toiletgelegenheid. De ontvangst was in tegenstelling van wat we toe nu toe hebben beleefd niet uitzonderlijk vriendelijk. Maar omdat we een plek hadden en maar 1 nacht zouden blijven was dat geen probleem . Maar voordat we ons installeerden gingen we nog even na de 2 km verder gelegen zee en strand.De zee met een krachtige branding en een strand vol met hout uit de bossen meegevoerd door de rivier en bewerkt door de zee, zout ,branding en wind.

De ergernis van de dag waren de alom aanwezige sandflies die me inmiddels al lek geprikt hebben.